Η Μέθοδος Mézières
Ίσως δεν είναι τυχαίο που η Φρανσουάζ Μεζιέρ γεννήθηκε στο Βιετνάμ αν και ανήκε στον δυτικό κόσμο! Πραγματικά χάρη στην ανακάλυψη της σχέσης μεταξύ σχήματος, δομής και λειτουργίας, μπόρεσε να επεξεργασθεί μία ολική θεραπεία, που μοιάζει πιο πολύ με εκείνες της Ανατολής (συνθετικές και λειτουργικές) παρά με εκείνες της Δύσης (αναλυτικές και ξεχωριστές).
Η θεραπεία Μεζιέρ , πραγματικά, αντιλαμβάνεται το σώμα σαν μία άλλη υπόσταση, απόλυτα ιδιόμορφη για τον κόσμο της Δύσης :
- είτε επειδή υπολογίζει το ανθρώπινο όν στην ολότητα του, δηλαδή συνδέεται με την ολιστική έννοια του ανθρώπου και της υγείας,
- είτε επειδή προβλέπει δυο συστήματα αντιμέτωπα (μπροστινοί και οπίσθιοι μυς) που αντιδρούν μεταξύ τους, σε μία δυναμική που μοιάζει με εκείνη του yin και του yang της κινέζικης ιατρικής
Τα αποτελέσματα των ανακαλύψεων της Mézières
Οι ανακαλύψεις της Françoise Mézières, επέφεραν μια μέθοδο, που εφαρμόζεται σχεδόν αποκλειστικά από φυσιοθεραπευτές και αποτελεί μια τεράστια επανάσταση στο χώρο της ορθοπεδίας .
Με αυτή την μέθοδο μπορούν να αντιμετωπισθούν πάρα πολλοί τύποι παθολογιών, μερικές από τις οποίες έχουν χαρακτηρισθεί ανίατες, εκτός αν δεν γίνει χειρουργική επέμβαση : από την κοινή οσφυαλγία μέχρι την σκολίωση, περνώντας στα αρθριτικά, περιαρθρίτιδες, στραβά δάκτυλα, ραιβά γόνατα, πλατυποδίες, ισχιαλγίες, δισκοκήλες κ.α.
“Δηλαδή επειδή δεν είναι ικανοί να θεραπεύσουν, κάνουν εγχείρηση” έλεγε η Mézières.
Αυτός ο τύπος της θεραπείας δυστυχώς δεν είναι πολύ διαδεδομένος.
Για να τον δεχθεί κάποιος και να τον εξασκήσει σημαίνει πραγματικά να τινάξει στον αέρα τις παραδοσιακές σπουδές και την ιδέα για τον άνθρωπο γενικά όπως την εννοούν οι αυθεντίες της εποχής μας.
Είναι μια θεραπεία που δεν προμηθεύει στηρίγματα ή πρόσκαιρες καλυτερεύσεις, αλλά αλλαγή και θεραπεία .
Αυτή η τελευταία συχνά δεν είναι αποδεκτή ούτε από τις υγειονομικές αρχές που θα έφθαναν στο σημείο να μην έχουν καμία αξία, ούτε από τους ίδιους τους ασθενείς που συχνά έχουν ανάγκη των ασθενειών τους.
Για όλους αυτούς, αντίθετα, που είναι διαθέσιμοι στην θεραπεία, η μέθοδος Μεζιέρ αποτελεί μία διέξοδο, που μπορεί να γίνει η αρχή για μία διαδρομή ωρίμανσης.
Δεν χρειάζονται μηχανήματα ή ειδικά εργαλεία : αρκεί το σοφό μάτι αυτού που εξασκεί την φυσιοθεραπεία με την μέθοδο Μεζιέρ.
Αυτή η μέθοδος δεν συμφωνεί με την βιασύνη και το τεμάχισμα των παραδοσιακών θεραπευτικών μεθόδων.
Είναι απαραίτητες συνεδρίες ιδιωτικού χαρακτήρα διάρκειας τουλάχιστον μιας ώρας με εβδομαδιαία συχνότητα και σε χρονικό διάστημα το οποίο εξαρτάται από το κάθε περιστατικό.
Η Ιστορία της μεθόδου(Mézières)
Φρανσουάζ Μεζιέρ
Το 1937 η Φρανσουάζ Μεζιέρ παίρνει το δίπλωμα της Φυσιοθεραπεύτριας Αποκατάστασης από την Γαλλική σχολή Ορθοπεδίας, όπου μένει και εργάζεται με την ιδιότητα της Φυσιοθεραπεύτριας, ειδικά στον χώρο της Γυμναστικής.
Γέννηση της Μεθόδου
Η Μέθοδος Μεζιέρ γεννήθηκε το 1947, έπειτα από μια παρατήρηση σε κάποια ασθενή που έπασχε από μια υπέρ-κύφωση και μια βαριά μορφή περιαρθρίτιδας και των δυο ώμων της, πράγμα που της εμπόδιζε σχεδόν οποιαδήποτε φυσιολογική κίνηση των άνω άκρων.
Επιπλέον η ασθενής φορούσε, από πολύ καιρό, ένα κηδεμόνα από σίδερο και δέρμα που της είχε κάνει πολλές πληγές στις ωμοπλάτες και στα ισχία.
Φυσικά η ασθενής απευθύνθηκε στην φυσιοθεραπεύτρια για τον πόνο που είχε στους ώμους και για τον περιορισμό των κινήσεων (δεν μπορούσε να κάνει ούτε τις καθημερινές κινήσεις ρουτίνας να χτενιστεί , να μαγειρέψει κ.α.).
Στην αρχή η Μεζιέρ αποφάσισε να δουλέψει σε καθιστή θέση αλλά αυτό ήταν αδύνατο, γιατί η ασθενής ήταν τόσο πιασμένη, που δεν μπορούσε σ’ αυτή την θέση.
Αποφάσισε λοιπόν να την βάλει σε ύπτια θέση (ανάσκελα), πιέζοντας όμως τις ωμοπλάτες να πάρουν την σωστή θέση είδε να εμφανίζεται μια μεγάλη υπερλόρδωση στην οσφυϊκή μοίρα.
Προσπάθησε να την διορθώσει φέροντας τα γόνατα λυγισμένα στο στέρνο, έτσι είδε ότι εξαφανίστηκε η υπερλόρδωση στην οσφυϊκή μοίρα, αλλά αυξήθηκε η λόρδωση στον αυχένα τόσο πολύ που η ασθενής δεν μπορούσε να κρατήσει το σαγόνι κοντά στον λαιμό.
Επανέλαβε αυτό το πείραμα αρκετές φορές αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Από αυτή την παρατήρηση η Μεζιέρ κατέληξε ότι :
- Οι πολυάριθμοι οπίσθιοι μύες συμπεριφέρονται σαν ένας ενιαίος μυς.
- Αυτοί οι μύες είναι πολύ δυνατοί και πολύ κοντοί (συσπασμένοι).
- Οποιαδήποτε ενέργεια, είτε σε διάταση είτε σε σύσπαση, προκαλεί στη στιγμή σύσπαση του συνόλου των μυών.
- Κάθε εμπόδιο στην διάταση προκαλεί αμέσως κάμψη στα πλάγια, στροφή της σπονδυλικής στήλης και των άκρων.
- Η διάταση, το στρίψιμο, ο πόνος, οποιαδήποτε προσπάθεια από τον ασθενή, προκαλεί μπλοκάρισμα της αναπνοής κατά την εισπνοή.
Αυτές τις πέντε πιο σπουδαίες παρατηρήσεις, η Μεζιέρ τις πειραματίστηκε για ακόμη δυο χρόνια και μετά τις δημοσιοποίησε, γράφοντας ένα βιβλίο με τίτλο «Επανάσταση στην Ιατρική γυμναστική», το οποίο και εκδόθηκε το 1949.
Μπορείτε να μάθετε ακόμη περισσότερα και να δείτε ένα ενδεικτικό βίντεο στον ειδικό δικτυακό χώρο: http://www.mezieres.eu/
Η τέλεια μορφολογία
Η παραδοσιακή ιατρική γυμναστική περιορίζεται να αναλύει και να ταξινομεί τους διάφορους μορφολογικούς τύπους, που θεωρούνται καθορισμένοι και ως εκ τούτου αμετάτρεπτοι.
Είμαστε αυτό που είμαστε, είτε λιγνοί, είτε κοντοί, είτε στρογγυλοί, είτε τετράγωνοι.
Η ατελής κατασκευή μας, επειδή είναι και πολύ κοινή, θεωρείται φυσιολογική.
Η ομορφιά των σωστών αναλογιών είναι, λοιπόν, όπως ίσως και η υγεία, ένα δώρο που σπάνια χαρίζει η άδικη φύση;
Μ’ αυτή τη λογική και η σπάνια ομορφιά πρέπει να θεωρείται τότε σαν κάτι το μη φυσιολογικό!
Η Φρανσουάζ Μεζιέρ διδάσκει πως η μορφολογία δεν θα έπρεπε να είναι η επιστήμη που ταξινομεί τις κακομορφίες, αλλά, αντίθετα η τέχνη που αναγνωρίζει την τέλεια φόρμα, η οποία είναι και η μόνη ομαλή μορφολογία.
Μας έμαθε να παραδεχόμαστε μόνο την δουλειά που έχει ως πρότυπο την τέλεια φόρμα.
Γιατί ούτε ο βαθμός παραμόρφωσης, ούτε η ηλικία του ατόμου, το εμποδίζουν να πλησιάσει αισθητά αυτή την φόρμα.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων δηλώνει, πως ούτε ο μορφολογικός τύπος ακόμη και ο κληρονομικός, ούτε οι αποκτημένες παραμορφώσεις (εκτός από κατάγματα και τις αναπηρίες) δεν είναι αμετάβλητες.
Η περιγραφή του ομαλού σώματος για την Φρανσουάζ Μεζιέρ είναι αυτή των ελληνικών αγαλμάτων της κλασσικής περιόδου.
Γιατί αυτής της περιόδου και όχι μιας άλλης ή μιας άλλης φυλής; η Μεζιέρ υποστηρίζει πως η μόνη ομαλή μορφολογία είναι αυτή που αντιστοιχεί στις σχέσεις των αναλογιών που έχουν τα μέρη του σώματος μεταξύ τους, πράγμα που αντιστοιχεί με την «χρυσή τομή» που χαρακτηρίζει την ελληνική τέχνη της κλασσικής περιόδου:
(η σχέση χεριού και αντίχειρα, μηρού και γάμπας, μετώπου και μύτης κ.α. ισούται με την τετραγωνική ρίζα του 5 +1/2).
Υπήρξε η μοναδική τέχνη που παρουσίασε το ανθρώπινο σώμα έτσι όπως θα έπρεπε να είναι… δηλαδή έτσι όπως θα μπορούσε να είναι αν χρησιμοποιούσε όλο το δυναμικό του.
Μπορείτε να μάθετε ακόμη περισσότερα και να δείτε ένα ενδεικτικό βίντεο στον ειδικό δικτυακό χώρο: mezieres.eu